Iedere donderdag staat hij op de markt. Als ik hem aanspreek, krijg ik voor de derde keer zijn folder overhandigd. We spreken af dat hij naar mijn huis komt kijken en een offerte maakt voor de werkzaamheden die hij kan doen.
Prompt op tijd staat hij voor mijn deur.
‘Nee, eerst het huis bekijken en dan pas koffie,’ zegt hij streng.
Inmiddels heb ik zo behoorlijk wat mannen over de vloer gehad in mijn nieuwe onderkomen in Frankrijk. Daardoor kan ik een beetje vergelijken wat ze zien en opmerken. Ik leer veel en ben blij dat ik de tijd ervoor neem.
Pan scheef
Bij het dak begint hij zorgelijk te kijken. Daar zit een pan scheef en daar ook, dat zul je aan moeten pakken en het beste is om… ik voel de prijs al door het dak gaan.
Aan de koffie schuif ik een folder onder zijn neus van een door de overheid gefinancierde organisatie die huiseigenaren helpt subsidie te krijgen voor verbeteringen van hun pand. Ik vond hem bij het belastingkantoor. Op sommige werkzaamheden kun je tot 80 procent subsidie krijgen. Ik zou toch gek zijn als ik dat niet minstens even onderzocht.
In de folder staan 3 voorwaarden om het traject in te mogen
- Je moet eigenaar zijn van een pand ouder dan 15 jaar
->Ben ik. - De werkzaamheden mogen nog niet gestart zijn
-> Zijn ze niet. - De bedrijven die je kiest voor verduurzaming, moeten een RGE-label hebben
-> Maar wat is dat?
Hij duwt een kaartje onder mijn neus. ‘Een bewijs dat je professioneel bent,’ legt hij uit.
Zoiets vermoedde ik al, maar ik wil toch graag meer weten, is dit echt wat ze vragen?
‘Als je ze wilt bellen, kun je dat maar beter meteen doen,’ zegt hij.
‘Nu?’ Hij knikt.
Ik bel.
‘Geld uit je zakken’
Terwijl ik een ontzettend aardige vrouw aan de lijn heb die heel bereidwillig mijn vragen beantwoordt, wordt hij steeds ongeduriger. ‘Ze gaan je veel geld uit de zak kloppen,’ sist hij.
‘Nee, zij doen het werk niet zelf, ik mag kiezen wie ik de opdracht geef’ probeer ik hem uit te leggen terwijl ik telefoneer. Wat aan beide kanten een vreemd gesprek veroorzaakt.
Hij gelooft er niets van. Opeens staat hij op en vertrekt. Ik hol met de telefoon aan mijn oor achter hem aan. Op het tuinpad draait hij zich nog eens om en roept: ‘Ze gaan je naar grote bedrijven duwen, let maar op.’
De mevrouw aan de telefoon hoort het ook.
‘Ik geloof dat hij het niet helemaal vertrouwt,’ zeg ik enigszins beschaamd. Ze had al zo’n idee. We spreken af dat ik naar Rodez kom voor een gesprek.
Documenten overleggen
Een week later ben ik wijzer en heb ik huiswerk. Veel huiswerk. Ik moet nogal wat documenten overleggen die ik niet zomaar heb zonder eigen internet. En voor afronding van de belastingen over 2024, ben ik afhankelijk van een document dat ik van de gemeente Eijsden-Margraten moet krijgen.
Buiten het papierwerk, sjouw ik de ‘opslagkamer’ leeg, zodat ik daar een kleine houtkachel kan laten plaatsen. In mijn woning moet blijkbaar verwarming aanwezig zijn die vastzit aan het huis. Dat kan een aan de muur hangende elektrische radiator zijn, of een houtkacheltje. Een subsidievoorwaarde die ik niet helemaal begrijp, maar ach, zo’n kachel is gezellig.
Het dak kan ik in afwachting van de subsidie alvast laten repareren, dus dat is goed nieuws voor mijn ‘marktman’ en voor mij. Want er zijn klussen die kunnen en klussen die moeten, en deze moet. Uiteindelijk viel zijn prijs mee, hij mag aan de slag.
Hanneke Koene was gemeenteraadslid en lijsttrekker van lokale partij ODE in Eijsden-Margraten en blogt geregeld voor deze site.
Geef een reactie