Waarom zo ver buiten het centrum? Vanwege de parkeergelegenheid? De gemeenteraad van Villefranche-de-Rouergue vergadert in een feestzaal, die voor mijn gevoel dichter bij het milieupark dan bij het gemeentehuis ligt.
Ik ga met de auto, die ik inderdaad gemakkelijk kwijt kan. In een eerder aangekomen voertuig zit een man te wachten. Tegen een derde leunt een man die iets op zijn telefoon doet.
Deur voor artiesten
Ik tik op het raampje van de man in de auto en vraag of ik op de goede plek ben om de raadsvergadering bij te wonen. Hij zegt dat ik gerust al naar binnen mag. Dus loop ik naar de mooiste deur om erachter te komen dat die op slot zit.
Ik wend me tot de telefoonman. Hij rukt zijn oortjes uit en wijst me op de blinde deur ernaast. Dat is de ingang voor raadsleden. De mooie deur blijkt voor artiesten, maar die zijn er vanavond niet.
De zaal is verrassend: mooi en groot en warm, er wordt goed gestookt.
Ik vraag waar ik mag gaan zitten. Ambtenaren wijzen op een viertal plastic stoelen tegen de muur naast de ingang en geven me een A4’tje met de agenda van vanavond. Ik had die op internet niet gevonden, doordat, zo blijkt, degene die daarvoor moet zorgen vakantie heeft.
Ik installeer me op de derde stoel vanaf de ingang en leg mijn jas en tas op de tweede. Niet lang na mij legt een man zijn jas op de eerste stoel.
‘Neem ik te veel plaats in?’
Ik mag mijn spullen laten liggen.
‘Gaat u vaker naar de vergaderingen?’
‘Nee, dit is mijn eerste.’
‘Oh, de mijne ook. Waarom bent u hier?’ Ik verwacht een specifiek agendapunt, maar zijn antwoord verrast me.
‘Ik ben nieuw in de stad en wil graag weten hoe het hier gaat.’
‘Goh, ik ook’
‘Ik kom vanuit het buitenland.’
‘Nou zeg, ik ook.’
Aan de bak
Terwijl hij me vertelt over Canada, waar het minder aangenaam is sinds de Trump-wolk boven dat land hangt, gaat een tweede man op de andere stoel zitten. Hij is de echtgenoot van de wethouder financiën, begrijp ik. Vanavond staat de begroting op het programma, dus ze moet aan de bak.
De burgemeester treedt tegelijk met een aantal andere mensen binnen. Zijn blik gaat vrijwel onmiddellijk naar de publieke tribune. Ik vermoed omdat ik per mail heb laten weten dat ik kom, dat ik in Nederland raadslid was, en nu over de lokale politiek hier schrijf voor Gemeente.nu.
Zijn ogen lichten aangenaam op als hij me ziet, waardoor ik even het prettige gevoel krijg een aantrekkelijke vrouw te zijn.
Hij laat iedereen staan om ons te komen begroeten, waarna hij richting zijn plek in de korte kant van de enorme U loopt. Hij houdt zijn jas aan als hij gaat zitten, zoals ook veel van de raadsleden. Niet voor niets, blijkt. Als de luidruchtige blazers uitgaan, daalt de temperatuur in de zaal flink en ben ik blij een vest te dragen.
Mensen in rolstoel
De echtgenoot van de wethouder blijkt een bron van informatie, waar ik de hele avond dankbaar gebruik van maak. ‘Waarom vergadert de raad eigenlijk hier?’ wil ik weten.
De raadzaal in het gemeentehuis is niet toegankelijk voor mensen in een rolstoel, zo leer ik. Een heel goede reden.
Hanneke Koene was gemeenteraadslid en lijsttrekker van lokale partij ODE in Eijsden-Margraten en blogt geregeld voor deze site.
Geef een reactie