Je kent dat vast wel. Eindeloze sessies om die blauwdruk verder aangescherpt te krijgen. Meeslepende meetings met veel emoties en felle discussies over posities en zo meer. Is dat echt de manier?
– COLUMN –
Uiteenlopende
gezichtspunten en veel te weinig gemeenschappelijks. En om dan uiteindelijk te
komen tot een vorm van consensus wordt de formele macht ingeroepen. De baas
wordt erbij gehaald en die moet dan maar eens optreden. Om ferm leiderschap te
laten zien. En als hij heeft gesproken, dan kan het ook worden vastgelegd in
een mooi indrukwekkend rapport met veel structuurschema’s en andere harken.
Papier is immers geduldig!
Maar hebben we dan de indruk dat
dit gaat landen? Denken we dan echt dat dit de route is naar dat beloofde land?
Worden onze afnemers zo beter bediend? Zien we het werkplezier zo toenemen?
Dacht het niet. Eén ding is in ieder geval zeker: het is jammer van al die
energie, zeker in relatie tot het resultaat.
Begin gewoon
Maar het goede nieuws is dat het
ook écht anders kan; verfrissender, sprankelender. Met meer energie en
betrokkenheid. Gericht op de toegevoegde waarde voor onze afnemer. En
natuurlijk kort op de bal, dus met de onderdelen die veranderd moeten worden. Dus niet vanuit een ivoren toren,
immers: a desk is the most dangerous place from which to view the world. En
step by step, want in het donker zet je ook kleine stapjes, toch?
Daarmee
stappen we dus af van de traditionele trits van ‘analyse-denken-doen’: weg met
die dikke rapporten, stoppen met eindeloze blauwdrukken en kappen met die weinig
inspirerende structuurdiscussies. Begin gewoon. Laat het zien, show it. Werk
volgens de trits ‘see-feel-change’, the journey is immers the destination. In
de sfeer van Confucius: ‘Vertel het me en ik
zal het vergeten. Laat het me zien en ik zal het onthouden. Laat het me
ervaren, en ik zal het me eigen maken, ik zal het interneren’.
En het leuke is van dit kralen rijgen dat je
een beweging op gang krijgt. Succes genereert immers succes. Mensen willen daar
namelijk graag bij horen en hun verantwoordelijkheid nemen. Maar gaat het dan
allemaal van zelf? Zeer zeker niet! Deze methode van hamsteren vereist
wel degelijk commitment van het management die ervoor moet zorgen dat deze
kasplantjes ook kunnen uitgroeien tot volwaardige planten met die mooie vruchten
of bloemen waar onze afnemers op zitten te wachten.
Zij moeten dagelijks
uitstralen dat zij erin geloven. Want wat je in anderen wil ontsteken, moet wel
eerst in jezelf branden! En zo zorg je er
dan voor dat je collega’s at the end
of the day nog steeds met fonkelende ogen door de gangen lopen. Waarbij ze
thuis enthousiaste verhalen over hun werk vertellen. Domweg omdat ze het gewoon
leuk vinden! Dus als je stuurt op trots, op waardering en erkenning, dan zul je
zien dat de hoofdjes omhoog gaan en de ruggen weer gerecht worden
Wordt het eens
Maar leidt zo’n opeenstapeling van die quick
wins dan wel tot iets structureels? Wordt dat dan geen zig-zag koers? Spreekt
voor zich dat je tegelijkertijd werken aan de concretisering van die stip op de
horizon. Samen met je afnemers, met je eindgebruikers. Maar daarvoor moet je
als managementteam wel eerst in elkaar investeren. Je moet elkaar kennen en dus
vertrouwen. Je moet weten in welke business je zit en wat belangrijk is voor
jou klanten. En daar moet je het over eens zijn. Dat moet het begin zijn van de
discussie: hoe kunnen we publieke waarde creëren voor onze afnemers, gebruikers
of klanten?
Want we weten toch allemaal dat
innovatie pas tot écht tot stand komt als we door die barrières heen weten te
breken. Als de eilanden met elkaar gaan samenwerken. En zo creëren we van een
organisatie een plek van constante verbetering waar mensen met plezier naar toe
gaan. Elke dag weer opnieuw!
Prachtige cri de coeur om over de grenzen van je eigen koninkrijk te kijken en ook te acteren. Lees meer van dit soort inspirerende oproepen in het recente Kaasschaaf-boekje van DIrk-Jan de Bruijn.