Uitvoering van het VN-verdrag handicap is een verantwoordelijkheid van alle gemeenten. Dat benadrukt minister De Jonge van Volksgezondheid in antwoord op Kamervragen.
Mensen met een beperking moeten ‘merkbaar minder drempels gaan ervaren’. Dat staat in het programma Onbeperkt Meedoen!, waarmee kabinet uitvoering geeft aan het verdrag. In het programma staat dat 25 gemeenten de rol van koploper krijgen. De SP vroeg de minister ‘of op dit moment elke gemeente haar verantwoordelijkheid in dezen al niet moet hebben genomen’.
‘Vele voorbeelden’
De Jonge antwoord hierop bevestigend: ‘Uitvoering geven aan het VN-verdrag is inderdaad een verantwoordelijkheid voor alle gemeenten. Hiervoor zijn bepalingen opgenomen in de Participatiewet, Jeugdwet en Wmo. Naast de 25 koplopergemeenten zijn er dan ook al vele voorbeelden van gemeenten die een lokale aanpak hebben ontwikkeld.’
Niet alle ambities uit het programma zijn even tastbaar, blijkt verder uit de beantwoording. Volgens de minister gelden er ‘specifieke tijdpaden en mijlpalen’ voor onder meer werkgelegenheid, een toegankelijk sportaanbod en de toegankelijkheid van websites, portals en apps van overheidsinstanties. ‘Voor andere acties in het programma geldt dat er sprake is van een geleidelijke inspanning om algemene toegankelijkheid voor mensen met een beperking te realiseren.’
Stemlokalen
Zo moeten per 1 januari 2019 alle stemlokalen te gebruiken zijn door kiezers met een lichamelijke beperking en wordt er ingezet op het vergroten van de toegankelijkheid van websites en apps. In 2016 tekende Nederland het verdrag en verplichtte zich daarmee zich in te zetten om ruim 2 miljoen Nederlanders met een beperking, volledig mee te laten doen in de samenleving.
Als een gemeente mensen liever geen rolstoelen geeft, maar wel al die andere punten netjes aanpakt, hoe hebben de mensen zonder rolstoel daar dan iets aan? Het lijkt een domme vraag, maar mijn gemeente zet veel mensen in een hoek, zonder adequate hulpmiddelen. Zelfs mensen met een baan hebben grote problemen met het feit, dat ze geen reserve rolstoel krijgen en steeds lange tijd zonder rolstoel moeten leven. En mensen met een wat meer aangepaste rolstoel zijn kansloos op deze manier.
Mijn gemeente is echter wel een “voorbeeldgemeente”. (Den Haag)