‘We moeten integraal werken’, klinkt het tegenwoordig bij veel gemeenten. Er zijn echter diverse redenen waarom een puur integrale aanpak niet haalbaar is.
– OPINIE – Margarethe Hilhorst en Ruud van den Tillaar
De eerste reden is dat elke decentralisatie haar eigen tijdpad kent. Mensen die zich nu richten op de eerste decentralisatie kunnen wel over de schutting kijken naar andere afdelingen, maar worden daar niets wijzer van. Er is nog geen zicht op de veranderende processen in andere transitiedomeinen. Zonder dat totaalplaatje is volstrekt onduidelijk waar overlap ontstaat en dus mogelijke winst te halen is.
Complex
De werkelijkheid is complex en dwingt je werkenderwijs tot keuzes die je in een prachtige visie vooraf wellicht niet zou opnemen. Daarmee is een vooraf bedachte integrale aanpak dus niet realistisch. Bovendien leert de ervaring van eerdere grote decentralisaties dat gemeenten tijd nodig hebben om ervaring op te doen met de nieuwe wet- en regelgeving alvorens de ‘goede dingen’ gebeuren.
Kernwaarden
Waar gemeenten toch een integrale visie opstellen, is het hoogst haalbare om vanuit eigen kracht en overtuiging kernwaarden te formuleren van waaruit geopereerd gaat worden. Daaruit kan een vruchtbare bodem ontstaan voor samenwerking tussen verschillende afdelingen. Medewerkers kunnen erdoor buiten hun vertrouwde kaders gaan denken en de moed krijgen om zich kwetsbaar op te stellen. Je moet aan de slag, gaan ‘doen’ en ‘ervaren’ om elkaar te vinden op de inhoud. Pas dan kun je ook werkelijk verbinden.
Verder lezen
Dit item is een samenvatting van een artikel uit Sociaal Bestek nummer 6/7,
het vakblad voor werk, inkomen en zorg. Meer lezen over hoe je richting integraal werken kunt sturen? Neem dan een introductieabonnement op Sociaal Bestek
Een mens krijgt inderdaad bakken energie van samen aan een domein-overstijgende opgave te werken, ik heb er ervaring mee.
Om werkenderweg vanuit een aantal kernwaarden te integreren zijn wel een aantal dingen onontbeerlijk: politieke moed (minder individueel scoren), ambtelijke wil (buiten de structuren) en vertrouwen in elkaar.
Dit soort processen kosten zoveel tijd omdat de moed en de wil maar al te vaak ontbreken en omdat je vertrouwen op moet bouwen door elkaar te leren kennen.
En daar past koudwatervrees richting bewoners niet bij. Het vraagt evengoed moed, wil en vertrouwen om de zogenaamde ‘doelgroep’ mee te laten bepalen hoe het er uit komt te zien.
Alle luiken open inderdaad!
Ik stem in met de gedachte dat je realistisch moet zijn over wat je binnen een gemeente wel en niet met elkaar oppakt.
Het is zaak daarin keuzes te maken.
Maar het is jammer als deze ontwikkelingen niet bij voorbaat in de breedte opgepakt worden. Het stimuleeert om te kijken wat je elkaar te bieden hebt.
Wat me opvalt is de binnengemeentelijke insteek. Ik maak regelmatig mee hoe stimulerend het is om samen met anderen dingen op te pakken, binnen en vooral ook buiten het gemeentehuis.
Dus niet eerst binnengemeentelijk organiseren en de luiken naar buiten dicht doen. Want dan wordt het weer een ambtelijk gebeuren, dat niet echt bij zal dragen aan het mee-doen van mensen.