Jarenlang is gepalaverd over de “normalisering” van de arbeidsvoorwaarden. Nu is het mooi geweest. Het is zover. Muiterij van het jonge ambtenaren netwerk is ermee gesmoord. Een aparte rechtspositie als Prozac voor “verjonging”.
Klopt dit?
Nee. De wet is slechts een trage aanpassing aan de arbeidsmarkt. Deze flexibiliseert met immense snelheid waarbij het personeelsbestand fragmenteert. Naast een afnemend handjevol “kernambtenaren” zijn nu al veel talentvolle ZZP-ers hard nodig. Ze werken afwisselend in de publieke- of marktssector. Bijbenen van maatschappelijke eisen vraagt van gemeenten levenslang investeren in tijdelijke inhuur.
Oh ja?
Ja. Jonge academici hebben – volgens onderzoek onder universiteitsstudenten – een lauw animo om in overheidsdienst te treden. Hard studeren en tegelijk werken leiden tot “geen gedoe” ondernemers. Startups barsten uit de grond. Zo niet dan wel de grote marktbedrijven met betere materiele troeven om de opgelopen studieschuld af te betalen. Welke ambtenaar beschikt over een lease auto en wordt door de werkgever omhangen met IPhone, IPad en de zo gewilde Applecomputer? Ook is er weinig interesse in een “Walt Disney”-rechtspositie gelardeerd door riante vakanties en pensioenvoorzieningen. Drie van de vijf academici die wel starten bij de overheid stappen binnen enkele jaren op.
Hoe zit dat?
In de vorige eeuw stroomde de overheid vol met door de “sixties”-gemotiveerde types. In het huidige tijdperk van het “marktfundamentalisme” staat de “vechtcultuur” voorop. Onderschat erbij niet de maatschappelijke “overheids-bashing”. Dit mist haar invloed op de psyche van een jonge onzekere academicus niet. Hoe gênant is het om op een festival te moeten zeggen dat je ambtenaar bent. Laat staan trots uit te leggen dat de overheid erg nuttige dingen doet met onze belastingcenten.
Is verjonging nodig?
Nou en of. De wereld wordt er niet simpeler op. Gemeenten zijn meer dan ooit afhankelijk van de crème de la crème van een hoog opgeleide jeugd. En dat hoeven niet persé “ambtenaren in vaste dienst” te zijn. Veel meer gaat het om hardwerkende – al dan niet tijdelijke – “expertisemedewerkers” die met hart en ziel de samenleving willen dienen. Zij die weten hoe sociaalwetenschappelijk onderzoek moet worden uitgevoerd. Ook “zelfregisseurs” zijn die vergroeid met internet het heft in eigen handen nemen. En tegelijk begrijpen hoe de netwerksamenleving werkt. Kortom: Medewerkers met lef die weten dat zij het verschil maken.
Hoe pak je dat aan?
“Oudere” ambtenaren bezitten een gigantische kennis en ervaring. Verplicht deze vanaf 60 hun topfunctie op de apenrots af te staan. Koppel ze tegelijk aan jonge – goed opgeleide – frisse verschijningen. Om te coachen in plaats van te corrigeren. Laat nieuwkomers razendsnel naar het “elite-niveau” doorgroeien zodat de overheid in de noodzakelijke “verander”-stroomversnelling komt. Geef ruimte. Zorg al met al – samen met hen – voor een stimulerende werkomgeving. Zo niet zijn ze zo weer gevlogen.
Kan het lukken?
Zeker. Het tij keert. De falende bancaire sector en een doorgeslagen privatisering van de zorg doen het onbegrensde geloof in het “marktfundamentalisme” wankelen. Het ‘besef-zaadje’ groeit dat de overheid wel degelijk een functie heeft. Regisseer samen met de laatste “babyboomers” nieuw talent on the job. Een modern kwaliteitsbewust scholings- en trainingstraject doet de rest. Zo selecteert talent zich van zelf uit.
Geef een reactie