Er zijn ook hele simpele vormen van innovatie met ouderwetse technieken: de onderlinge dialoog
Als je denkt aan de combinatie innovatie en het publieke domein gaan je gedachten al snel naar flitsende ICT. Gebruikersvriendelijke toepassingen die het je mogelijk maken om vanaf je bank thuis een hoop handelingen te verrichten. Zonder dat je in de rij hoeft te staan in dat suffe gemeentehuis. Of het vooraf ingevulde belastingformulier dat je alleen nog maar even hoeft te checken op compleetheid. Of de toepassing van robots waar in de zorg al volop wordt geëxperimenteerd. Met succes overigens!
Maar er zijn ook hele simpele vormen van innovatie zonder dat het technisch wordt ondersteund met indrukwekkende vormen van techniek en ICT. Gewoon aan de ouderwetse keukentafel – met een simpel kopje koffie of thee. Op ruikafstand. Gebruikmakend van proven technology: de onderlinge dialoog. Zal het toelichten aan de hand van een pakkend voorbeeld.
Blended
Was onlangs – vanuit mijn rol als toezichthouder – te gast in een buurthuis in een echte volkswijk. In Rotterdam Zuid. Waar de vraagstukken die ter tafel kwamen werden gedomineerd door weinig vrolijkheid gevende onderwerpen als ‘schuldenproblematiek’, ‘huiselijk geweld’ en ‘verslaving’. Allemaal stuk voor stuk pittige vraagstukken. Zat dan ook met gespitste oren te luisteren, vooral vanwege het principe van ‘blended’. Huh …, blended? Drinken ze daar dan zoveel whisky – hoor ik u denken? Wellicht wel, maar het geheim zit ‘m in het mixen. In het vinden van de optimale balans. Tussen hulp geven en hulp vragen. Want de kern van blended dienstverlening is namelijk om mensen weer grip en regie te geven op hun leven. Om ze weer zo volwaardig mogelijk te betrekken in onze maatschappij. Niet aan de kant staan als verdord muurbloempje, maar actief mee doen! Heel huiselijk: als zich buurtbewoners melden die letterlijk met de handen fors in het haar zitten vanwege die stapel ongeopende blauwe enveloppen dan wordt hen hulp geboden. Door vrijwilligers die eerder met dat bijltje hebben gehakt. In de sfeer van train de trainer. Waarbij je geen gefileerde vissen krijgt aangeboden op glimmend presenteerblaadjes, maar wel leert hoe je zélf moet vissen. Opdat niet alleen je probleem nu wordt opgelost, maar vooral een appèl wordt gedaan op jouw lerende vermogen. Om zo je eigen zelfredzaamheid te verbeteren.
Maar daar blijft het niet bij. Want daarnaast krijg je de vraag wat jij als tegenprestatie gaat leveren aan je eigen wijk. Door bijvoorbeeld met een geïsoleerde bejaarde boodschappen te gaan doen. Of de ramen te gaan lappen bij die minder mobiele buurvrouw. Of te opereren als tolk voor de taal die jij machtig bent. In feite de kern van onze participatiesamenleving. Waarbij het sturen op eigen kracht – van wat je wél kunt, waar jij in uitblinkt en wat je dus ook leuk vindt – centraal staat. Vanuit het principe dat iedereen een bijdrage levert. Wat by the way heel aardig was om te zien dat de cliënten die wij spraken ook zichtbaar dankbaar waren dat van hen een tegenprestatie werd verwacht. Kreeg in ieder geval niet het gevoel dat het hier ging om corvee!
Nieuw?
Niks nieuws zult u zeggen. Dat klopt ook. Dit past namelijk naadloos in de oproep van John F. Kennedy uit 1961: ‘and so, my fellow Americans, ask not what your country can do for you – ask what you can do for your country‘. En of dat innovatie heet? Iets in mij zegt dat als je deze aanpak afzet tegen de filosofie van dat eindeloze gepamper – wat zo centraal stond in onze verzorgingsmaatschappij – dat je dan best wel over innovatie mag spreken. Om er zo weer voor te zorgen dat iedereen opereert vanuit zijn eigen kracht …
Kort & goed: als je van A (‘zorgen voor’) naar B (‘zorgen dat’) wilt transformeren dan helpt het wel om je vanaf dag één te gedragen – en aangesproken te worden – in termen van B.
Congres
Praten over en leren van andermans innovaties en oplossingen kan prima op de Grote Dag voor de Kleine Gemeente. Lees meer >>
Geef een reactie