Het gebrek aan woningen zorgt dat cliënten in de langdurige ggz niet kunnen doorstromen naar een geschikte woonruimte. Dat zegt GGZ Nederland samen met twee andere koepelorganisaties
Gebrekkige kennis en wachtlijsten
Door het gebrek aan woningen ontstaan wachttijden en krijgen mensen minder makkelijk toegang tot de zorg die ze nodig hebben. Dit blijkt uit een monitor die GGZ Nederland, RIBW Alliantie en Federatie Opvang hebben gehouden onder hun leden om de effecten van transities op de zorg en ondersteuning te volgen. De 66 respondenten signaleren dat de toegang tot de zorg in het gemeentelijke domein nog niet op orde is. Zo ontstaan er niet alleen wachttijden, maar blijft ook gebrekkige kennis over ggz-problematiek in wijkteams een punt van zorg.
Volgens de koepelorganisaties komt zo langzamerhand ook de grens in zicht van wat bezuinigd kan worden zonder dat de doelstellingen van de Wmo in gevaar komen. Zij roepen de verantwoordelijke overheden op om samen de regie te nemen en een plan van aanpak te ontwikkelen om te voorkomen dat mensen dakloos raken en geen zorg krijgen. Een investeringsimpuls in passende huisvesting vanuit het kabinet is noodzakelijk om het doorstroomknelpunt op te lossen.
Woningtekort
Het gebrek aan beschikbare en betaalbare woningen blijft één van de grootste zorgen. Bijna alle respondenten zien het gebrek aan beschikbare en betaalbare woningen als de grootste belemmerende factor voor de uit- en doorstroom van cliënten uit beschermd wonen. Hierdoor houden mensen die (met begeleiding) zelfstandig zouden kunnen wonen, langer plaatsen bezet die voor hen niet meer de meest passende oplossing bieden. Dit leidt tot wachtlijsten. En hoewel de afspraak was dat beschermd wonen zonder korting werd overgeheveld van de rijksoverheid naar gemeenten, zien zorgaanbieders dat gemeenten toch bezuinigen, variërend van 1% met uitschieters tot wel 23%.
Administratieve lasten
Ondanks afspraken met de Vereniging Nederlandse Gemeenten over landelijke standaarden voor administratieve processen, blijven veel gemeenten eigen standaarden hanteren. Dit betekent dat zorgaanbieders extra tijd en middelen moeten besteden aan administratie en verantwoording, in plaats van aan zorg en ondersteuning voor kwetsbare burgers.
Geef een reactie