Drie jaar na de decentralisaties maken de samenwerkende rijksinspecties in het Toezicht Sociaal Domein (TSD) de balans op. ‘Passende en samenhangende zorg en ondersteuning komt nog onvoldoende tot stand.’
TSD is het samenwerkingsverband van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd, de Inspectie Justitie en Veiligheid, de Inspectie van het Onderwijs en de Inspectie Sociale Zaken en Werkgelegenheid. De toezichthouders constateren dat ‘er veel werk is verzet maar dat de beoogde transformatie bij veel gemeenten beter kan. Gelukkig zijn er ook voorbeelden op allerlei vlakken die ter inspiratie kunnen dienen.’
Inschatten van eigen kracht
De inspecties merken in hun rapportage bijvoorbeeld op ‘dat de eigen kracht van de burger niet altijd juist wordt ingeschat. Het huidige beleid is sterk gericht op de eigen kracht, maar niet iedereen bezit dat evenveel.’ Een ander heikel punt is dat burgers ‘moeite moeten doen om de zorg en hulp te krijgen die ze nodig hebben. De verschillende wetten met hun eigen potjes maken het voor hen niet makkelijk. Vaak worden zij geconfronteerd met een veelheid aan organisaties, hulpverleners en schotten tussen de organisaties.’ Deze knelpunten uit de decentralisaties kwamen begin dit jaar ook uit andere rapporten naar boven.
Houd de regie
Als aanbeveling geven de inspecties in het Jaarbeeld Toezicht Sociaal Domein bijvoorbeeld het ‘flexibeler’ maken van budgetten, iets wat in de praktijk al veel gebeurt. ‘Dit kan door het aanbieden van één integraal budget wanneer iemand hulp nodig heeft vanuit verschillende wetten, of door een gezin met meerdere hulpvragers één budget te geven.’ En, zo zeggen de controleurs: ‘Houd de regie. Binnen elk netwerk is het belangrijk om één constante factor te hebben die volledig zicht heeft op de situatie. De gemeente is de partij die deze werkwijze beleidsmatig in gang kan zetten en faciliteert.’
Hallo,
Mijn gemeente, Den Haag, heeft in 3 jaar tijd nog steeds geen adequate hulp weten inschakelen. (Familie heb ik niet. Ik heb ernstige hEDS.) Met als resultaat, dat ik al ruim 2 jaar continu op bed leef, zonder andere hulp dan een thuiszorg. Omdat ik vaak niet eens de voordeur kan openen, krijg ik verder niemand meer over de vloer. Ik heb geen geld voor mijn “bijzondere voedsel” en lijd dus honger. Ik heb geen (elektrische) rolstoel meer en nu zelfs geen bed meer. Ik ben erdoor gezakt. Ik leef als een beest in een te kleine kooi en krijg nog steeds geen cliënt ondersteuning, geen vrijwilliger, enz. Ook geen afwijzingen, geen brieven of mails, helemaal niets. Alleen op papier wat hulp van een wijkteam, dat mij doorverwijst naar een instantie die dan weer niets doet. En onze wijkteams schijnen nu zelf opgeheven te worden.
Ik kan ook niet naar het ziekenhuis, waar 2 operaties gepland stonden. Wel krijg ik onbeperkt opiaten tegen de pijn!!
En ik ben niet de enige die hieronder lijdt in de gemeente Den Haag. Voor minima met een rolstoel zijn er in het hele Haagse Woningbestand slechts 5 woningen beschikbaar, allen in buurten waar een vrouw alleen in een rolstoel niet kan wonen. Zelfs de VN heeft daar in 2006 in New York nog op gewezen.
Wanneer komt er een controleur die daar echt iets aan kan doen?