Mensen met een beperking of chronische ziekte ondervinden obstakels bij hun maatschappelijke participatie door wetten en regels voor zorg en ondersteuning. Gemeenten en andere beleidsmakers kunnen een rol spelen om deze weg te nemen.
Dit blijkt uit de Trend- en Signaleringsrapportage 2017 van MEE NL, gebaseerd op signalen van cliëntondersteuners.
Regels sluiten niet aan
MEE is een landelijke organisatie die zich inzet een inclusieve samenleving. MEE-consulenten ondersteunen mensen met een beperking op alle leefgebieden en in alle levensfasen bij problemen die samenhangen met de beperking. Zij signaleren veel knelpunten bij de uitvoering van wetten die zorg en ondersteuning regelen, zoals de Wmo, de Wlz, de Jeugdwet, de Zorgverzekeringswet (Zvw), de Participatiewet en de Wet passend onderwijs. Dat komt bijvoorbeeld door verschillende regelgevingen die niet goed op elkaar aansluiten, of financiële drempels en problemen doordat professionals de beperkingen niet (h)erkennen.
Schuldhulp
Een illustrerende casus betreft een 47-jarige man met ernstige psychische en financiële problemen. De gemeente wil stoppen met het schuldhulpverlening aan deze man omdat hij niet de juiste papieren aanlevert. Maar eerst laat de gemeente nog een cliëntondersteuner meekijken om te onderzoeken of er niets over het hoofd wordt gezien. Deze constateert dat de man een licht verstandelijke beperking heeft. De cliëntondersteuner houdt rekening met deze verstandelijke beperking bij het gezamenlijk opstellen van een persoonlijk plan voor de man, de benodigde papieren worden aan de gemeente geleverd en de schuldhulpverlener kan alsnog starten.
MEE doet in het rapport een aantal aanbevelingen aan beleidsmakers, zorgverleners en andere betrokkenen om de knelpunten aan te pakken waar mensen met een beperking tegenaan lopen.
En laten we de onwil van gemeenten niet vergeten om te voldoen aan de wettelijke plicht om integraal de behoefte aan ondersteuning in kaart te brengen. Veel gemeenten proberen er met een koopje vanaf te komen.