Met de Wet gemeentelijke schuldhulpverlening (Wgs) wordt gemeenten eindelijk een kader geboden waarbinnen schuldhulpverlening plaats kan vinden. Dat is erg mooi, maar om van wet naar uitvoering te komen moet nog een aantal hordes worden genomen. Van wet naar uitvoering, hoe doe je dat?
Veruit de belangrijkste eis van de Wgs is: iedereen die bij de schuldhulpverlening aanklopt, moet een eigen, individueel plan aangeboden krijgen hoe zijn/haar schuldenlast op te lossen. Maatwerk, roept de wetgever. Vele gemeenten vragen zich af hoe dit -gezien de dilemma’s die de bezuinigingen opwerpen- op te vangen, want er zijn steeds meer schuldenaren met steeds complexere schulden.
Dienstverlener
In zekere zin zitten gemeenten ook in de knoop met zichzelf. De overheid, zo stellen velen, is geen hogere instantie meer die van bovenaf regeert. De overheid is een dienstverlener die probeert zo gericht en flexibel mogelijk tegemoet te komen aan de wensen en behoeften van de mondige burger.
De vraag voor vele gemeenten luidt: waar houdt onze dienstverlening op? En hoe ga je om met de extra werkdruk die ontstaat door de integrale samenwerking met aanpalende beleidsterreinen?
Convenanten
De Vereniging voor schuldhulpverlening en sociaal bankieren (NVVK) zal de leden ondersteunen en proberen het werk een stuk makkelijker te maken. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het tot stand laten komen van Convenanten met schuldeisers. Als schuldeisers geen kostenverhogende maatregelen meer nemen wanneer er een schuldregeling wordt voorbereid, is dat winst voor alle betrokkenen.
Verder lezen?
Wilt u meer lezen over hoe de NVVK de vertaalslag van de wet naar de uitvoeringspraktijk ziet? Neem dan nu een introductieabonnement op Sociaal Bestek.
Geef een reactie