Het faciliteren van Buurthulp door gemeenten vraagt om logica en medemenselijkheid, is de praktische kijk op de zaak. “Juist dat maakt het ingewikkeld.”
“Het gaat om kleinschalige projecten voor onderlinge hulp- en dienstverlening in wijk en buurt”, vertelt Wilco Kruijswijk, projectleider en onderzoeker bij Movisie. “Dat valt onder de noemer Buurthulp.”
Samen met een team van het kennisinstituut en adviesbureau bundelde Kruijswijk de ervaringen van zes Buurthulp-projecten in de publicatie Buurthulp in 2014. Zodoende kwamen zij tot de conclusie dat je Buurthulp nooit moet zien als een kortdurend project dat je zomaar even opzet om te kijken of het wat is. “Dan stort het zo weer in”, weet Kruijswijk.
Budgetten
Buurthulp is niet slechts een oplossing maar vooral een aanvulling, stelt de onderzoeker. Probleem kan zijn dat als gemeenten zich gaan bemoeien met burenhulp de budgetten leidend worden. Daar zijn actieve buurtbewoners nogal allergisch voor.
Is de inzet van buurtbewoners mogelijk interessant vanwege de landelijke budgetkorting op de thuiszorg? Dat was ooit de vraag bij een Buurthulp-project waarbij nadrukkelijk werd gesteld dat de buurtbewoners geen hulp in de huishouding zouden verlenen. “Het is begrijpelijk dat je wil sturen als je financiert, maar dit helpt de burenhulp niet verder”, zegt Kruijswijk.
Wat moet je wel doen?
“Het begint bij medemenselijkheid”, is het nuchtere antwoord. “Sluit als gemeente aan bij de wensen in de wijk en zie particuliere initiatiefnemers als een volwaardige partij; dus niet pas als ze een stichting hebben opgezet. En toon ook enthousiasme als je een initiatief goed vindt.”
Dat klinkt toch als goed te doen.
“Ja, eigenlijk is het ingewikkeld omdat het zo eenvoudig is. Het begint vaak simpelweg met de wijze van bejegening. Het is best logisch allemaal. Als een initiatiefnemer contact opneemt, zou je bijvoorbeeld dus niet te lang moeten wachten om een formeel antwoord te geven. Je kan best een kort, vrij enthousiast bericht sturen om te zeggen dat je er later meer over kan vertellen.”
En verder?
“Geeft het de tijd. Leg geen doelstellingen op van bovenaf. Loop ook met een creatieve bril door de wijk. Als iemand toch al inloopmaaltijden aanbiedt, kan je daar het beste contact maken met de actieve buurtbewoners, om maar een voorbeeld te noemen.”
Hoe weten mensen eigenlijk dat er buurthulp is?
“Ook daar helpt creativiteit. In IJsselstein werden boekenleggers met uitleg en contactgegevens uitgedeeld, huis aan huis, in boodschappentassen met het logo van de organisatie erop. In het Limburgse Roggel hielden ze een prijsvraag om de naam en het logo voor de buurtzorg te bedenken.”
Waar wringt de schoen?
“Er kan spanning zijn tussen burenhulp en zwaardere zorgvragen. In de praktijk kan een grijs gebied ontstaan. Als het goed is doen buurtbewoners lichte klussen om het zo voor intimi mogelijk te maken om zwaardere hulp te verlenen. Het is per situatie de kunst te zien waar de grens ligt en thuiszorg of verpleging nodig is.”
Als je in een wereld moet overleven waar politici en andere beleidsmakers beloond worden voor het veroorzaken van nog meer problemen (die nota bene zelfs met spitsvondig gevonden leuzen als oplossing gepresenteerd worden), dan is het einde nabij. Eigenlijk dienen ze dan gestraft te worden door kortingen op hun inkomen. Als men ECHT de problemen weet op te lossen ZONDER anderen in problemen te brengen…dan pas lijkt me beloning op z’n plaats! Tot die tijd zouden die politici hun werk als participatiewerk moeten verrichten met minimum inkomen. Zo leren ze zelf hoe het is om met een overgebleven en uitgeholde ?sociale? dienst uitkering te overleven. Hoe meer problemen men ECHT SNEL oplost…hoe hoger het inkomen kan worden…tot een limiet die nu als inkomen geldt. Wellicht worden dan de problemen wel echt snel effectief structureel opgelost !!!
Én:
Wat heeft het voor zin om door eerdere beleidswijzigingen de daardoor ontstane problemen op te lossen met subsidies…om vervolgens die subsidies weer stop te zetten? Dan ben je als beleidsmaker bewust weer bezig om die problemen die je eerder veroorzaakte met die beleidswijzigingen en dus oploste (met subsidies) wéér te veroorzaken. Hoe geloofwaardig ben je dan als beleidsmaker????
Spitsvondig gevonden leuzen die vervolgens als ‘oplossing’ gepresenteerd en opgelegd worden…hebben tot nu toe niet tot de gewenste resultaten geleid, maar tot toename van problemen omdat de al bestaande problemen er ECHT NIET mee opgelost worden. Toch blijft men in de politiek doorgaan op oude voet…zodat je met een ongerust hart moet aannemen dat de huidig geboden oplossingen (die allemaal bezuinigingen zijn) ondanks alle politiek correcte woorden wéér NIET zullen ‘werken’. De tegenvallers zullen weer toenemen…evenals de problemen!