Te veel ambtenaren zitten hun tijd uit. Doen hun best, dat wel, maar missen passie. Waarom nemen we genoegen met die tragische grijze zesjes mentaliteit. Word wakker!
– COLUMN – Dirk-Jan de Bruijn
Laatst sprak ik een gewaardeerde medebestuurder met z'n roots in het Twentse -alle wijzen komen immers uit het oosten- die tijdens een vergadering de terechte opmerking maakte over een collega: 'zeg is hij nou in betrekking of is hij betrokken'.
Een prachtige opmerking met een hoog boerenslimheid gehalte. Raakt mijns inziens de kern van de zaak. Want hoeveel collega's gedragen zich niet vanuit die eerste positie. Lekker comfortabel. Een inspannings-verplichting in de sfeer van 'ik doe toch mijn best'.
Tsjiessus, moet toch niet gekker worden! Want natuurlijk doe jij je best. Daar word je toch ook voor betaald? Of niet soms? Maar interessanter is waarom die collega's zich gedragen zoals ze zich gedragen. Want velen van hen bloeien 's avonds op bij de oudercommissie, de duivenmelkvereniging of de voetbalclub! Om daar met fonkelende ogen écht betrokken te zijn. En daar komt dan wel een enorme hoeveelheid creativiteit tevoorschijn! Die hele avond lang! En raken dan heus niet van de leg als ze een kwartiertje langer moeten blijven om het karwei af te maken.
Zesjes
Ik denk dat het heel veel te maken heeft met hun bazen. Want die moeten deze collega's toch letterlijk beet pakken en hen verleiden om het beste uit zichzelf te halen. Om geen genoegen te nemen met dat labbekakkerige gedoe. Van die tragische grijze zesjes mentaliteit. Zij moeten aan de slag in de sfeer van 'maak niet de grond onder hun voeten heet, maar wakker dat vuur in je collega's aan'.
Op jacht naar je eigen passie. Want iedereen heeft immers talent. Alleen sommigen weten dat goed en lang te verbergen. Maar als je hen goed laat graven door het stellen van de juiste vragen dan komt er veelal onder dat stof iets moois vandaan. Dan gebeurt er in de regel van alles.
'Niet meer werken'
Zo vind ik het erg interessant om met mensen te praten wat hen beweegt buiten kantoor. Waar ze zich geheel uit eigen vrije wil écht aan committeren. Waar ze werkelijk voor door het vuur gaan. En dan uiteraard afgerekend willen worden op hele concrete resultaten! En wat die bezigheden dan zeggen over hun talenten. En hoe ze dat dan kunnen kopiëren naar hun dagelijkse werk. In de sfeer van: 'geef me de baan die bij me past en ik hoef niet meer te werken'.
En als je net zoals ik ervan uitgaat dat je maar één leven hebt, dan helpt het wel als je die zestig tot tachtig duizend uren die je in je werkzame leven mag besteden ook zo besteed dat je met energie nog thuis komt. En je niet van dag tot dag sleept naar het weekeinde. Of zoals ik laatst hoorde van een leeftijdgenoot bij een niet nader te noemen grote publieke instelling: 'ik zit de rit wel uit'. Holadiee dacht ik toen, man je mag nog zeker zo'n twaalf tot veertien jaar! Neem je verantwoordelijkheid eens en wordt alsjeblieft toch wakker.
Effectief
En beste managers: als we ons realiseren dat we nog niet de helft van het kostbare talent dat we dagelijks hebben rondlopen in onze organisaties echt gebruiken, dat blijkt dat de helft van de Nederlanders met tegenzin naar het werk gaat én als we beseffen dat tien procent meer werkplezier uiteindelijk meer dan veertig procent meer effectiviteit genereert, tja waar wachten we dan nog op …
Mooi verhaal jammer dat er weer de oudere ( 45 +) ambtenaren worden bijgesleept. Ik zie zat jonge ambtenaren die als bange weezels hun tijd laten passeren, risicoloos. Het is een structureel probleem waar ieder een aandeel in heeft.
Dank voor al jullie enthousiaste reacties! Leuk om te zien dat het onderwerp leeft. Onderstreept dat het management zijn of haar verantwoordelijkheid moet oppakken en dit onderwerp de aandacht moet geven die het absoluut verdient. Maar de ervaring leert w?l dat het goed is als dat management eerst z?lf eens goed in de spiegel kijkt. En zich de terechte vraag stelt of ze zelf wel zo betrokken zijn… Want je kunt pas anderen vragen om die noodzakelijke betrokkenheid als je het zelf iedere dag uitstraalt!
Mooi artikel. Schetst een goed beeld van de gemiddelde praktijk.
Het is een kip en ei-verhaal…
Hoe zijn die mensen zo geworden? Wat weerhoudt mensen in het niet benutten van hun talent en ontwikkelingsperspectief?
Hoe veel moeite hebben ze gedaan om het eigen talent in te zetten en wat heeft ze er toe bewogen de hoofd in de schoot te leggen en mee te gaan in de bestaande cultuur uit eigen lijfsbehoud (op korte termijn)?
Maar vooral…. Hoe gaan we dit zo snel mogelijk doorbreken?
Wie schudt wie wakker, zodat een goed functionerende overheid tegen acceptabele kosten met energierijke mensen haalbaar wordt? Wie start: de bestuurders en management (de kip) of de medewerker (het ei).
Samen zal men het verschil moeten maken!
Heerlijk verhaal. Geeft energie. En natuurlijk heeft ieder van ons talenten. Alleen wel spijtig dat velen niet actief worden verleid om er dagelijks mee aan de slag te gaan. Inderdaad zoals Dirk-Jan terecht schrijft, waar wachten we nog op?
Mooie column. Zou iedere manager boven z’n bed moeten hangen. Zeker als je het recente rapport van de Algemene Rekenkamer leest over hoe treurig het strategisch inzicht is in ons werkelijke kapitaal: ons human capital!
Helemaal mee eens! En n?g tragischer is, dat onder die groep niet-gemotiveerde vijftigers een groep dertigers en veertigers ongeduldig staat te trappelen om door te groeien. Helaas kunnen zij geen kant op…de weg omhoog wordt volledig geblokkeerd door de omvangrijke groep “die de rit wel uitzit”. Zonde!
Voor de volledigheid: er zijn gelukkig ook vijftigers die nog met hart en ziel hun functie uitoefenen!