“Wanneer je uitgesloten wordt door de samenleving en ook nog eens door je eigen gemeenschap, waar stopt het dan?” Het gesprek aangaan, is heel belangrijk om radicaliserende jongeren te signaleren, vindt Malika el Mouridi.
Malika el Mouridi werkt bij adviesorganisatie Spectrum, partner met elan, en is nauw betrokken bij twee gezinnen in Arnhem waarvan de zonen naar Syrië zijn vertrokken. Ze organiseert onder meer bijeenkomsten om gesprekken over dit onderwerp te stimuleren. Zo kwam laatst de Afghaanse gemeenschap in Arnhem bij elkaar om over radicalisering en IS te praten.
“Er kwam er een moeder naar mij toe die vertelde dat haar zoon radicaliseerde”, zegt El Mouridi tegen Zorg+Welzijn. Maar ze was er te bang voor om er over te praten uit angst dat haar eigen gemeenschap haar de rug toe zou keren.”
Anders
Dat moet anders als het aan El Mouridi ligt. “We moeten er juist over praten. Op het moment als ik als moslima tegen jou zeg: ik ben ook heel bang voor wat er nu gebeurt in de wereld. Wat doet dat dan met jou? Dat doorbreekt het negatieve beeld van moslims. Dat gebeurt nog veel te weinig, dat uitreiken naar elkaar.”
Radicale moslims zijn over het algemeen niet welkom in het moskee, terwijl een van de oorzaken van radicalisering juist uitsluiting is, stelt El Mouridi. “Ik vind dat juist de moskeeën de kennis moeten opdoen hoe om te gaan met dit fenomeen. Om in ieder geval met ze in contact te komen. Want het radicaliseringsproces versnelt alleen maar wanneer zo’n jongere zich isoleert. Ik zie daar wel een uitdaging voor de moskee.”
Onderwijs
Ook het onderwijs speelt een belangrijke rol, vindt de adviseur. “Wanneer jongeren op school een plek willen om te bidden, zegt een school: “Daar komt niks van in”. Juist dan moet je het gesprek aangaan. Vragen wat het gebed voor die jongere betekent, anders worden ze weer bevestigd in iets wat niet mag, terwijl ze op zoek zijn naar erkenning. Je moet daar goed op reageren, want dan heb je nog contact, dan kun je de rommel die hij in zijn hoofd heeft nog opruimen.”
El Mouridi loopt regelmatig tegen een muur op als het gaat om hulpverlening in deze situaties. “Ik weet niet naar wie ik deze gezinnen kan doorverwijzen. Er is geen expertise of een centraal punt. En op het moment dat jij je zoon verliest aan Syrië dan is het eigenlijk alleen maar afwachten op het moment dat je bericht krijgt dat hij dood is. Ouders leven dag en nacht in onzekerheid en ik vind dat daar professionele begeleiding moet worden geboden.”
Geef een reactie